پنجابی کلام ۔ اسی جدوں دے

اسی جدوں دے عشق وِچ پے گئے آں
اسی گوڈیوں گِٹیوں رہ گئے آں

اک ہرجائی دے ہجر دے وِچ
ککھاں وانگوں رُل کے رہ گئے آں

اسی چھوٹے قد دے بندے ساں
اسی لمبے پینڈے پے گئے آں

او ہور کسے نال ٹُر گئی اے
اسی ایویں نسدیاں رہ گئے آں

اونے ہور کسے دا ہتھ پھڑیا
اسی ہتھ ای مَلدیاں رہ گئے آں

کُج اونوں ٹان دا شوق وی سی
کُج اسی وی جان کے ٹے گئے آں

کل سانوں بھائی او کہہ گئے اے
اسی اونوں تکدیاں رہ گئے آں

ساڈا فرسٹ ائیر دا نتیجہ اے
اسی ٹھنڈے ہو کے بے گئے آں

او اَٹھ بچیاں دی ماں اے ہُن
اسی کلّے کارے رہ گئے آں

ہُن ماموں بن کے جینا اے
بس اپنے جوگے رہ گئے آں

اسی سوچدے آن ہُن کدی کدی
اسی رہ گئے آں، اسی رہ گئے آں

​

 

اِٹّ کَھڑَکّے، ٹکر پّکے، تتّا ہووے چُلّھا
اِٹّ کَھڑَکّے، ٹکر پّکے،
تتّا ہووے چُلّھا
آن فِقیر تے کھا کھا جاوَن،
راضِی ہووے بُلّھا
جِس تن لگیّا عشق کمال
ناچے بے سُر، تے بے تال
درد مند نوں کوئ نہ چھیڑے
جس نے آپے دُکھ سہیڑے
جمنا جیونا مُول اُکھیڑے
بُوجھے اپنا آپ خیال
جِس تن لگیّا عشق کمال
ناچے بے سُر، تے بے تال​

 

ایک ایسا پنجابی کلام جسے آپ بار بار سنے بنا نہیں رھیں گے

Maan boli by Ghulam Hussain Nadeem
​