علموں بعض پیاریا جیون کوئی بھاویں سر تے لالاں دی پنڈ ہووے۔ بیجی کنک تے اگ پوگاٹ پیندا۔ بھاویں خاص نیائیں دی ونڈ ہوئے۔ پائیاں بعض پیاریا کنڈ ننگی ۔ بھاویں پچھے قبیلے دی ترنڈ ہووے۔ پتا لگدا نال دے جمدیاں دا۔ جدوں وچ میدان دے جنگ ہووے۔
سلام جناب نعیم صاحب پوگاٹ وی اک بوٹی دا ناں اے۔ جیڑی ڈنگراں نوں پائی دی اے۔تے انسان کسے کم نئیں۔ کنک تاں کم دی اے پر پوگاٹ نئیں۔ ظلمی دلبرا ہن تے پا پھیرا ہن تے دنیا ہور دی ہور ہو گئی ۔ نہ اوہ وقت نہ بخت جوانیاں رہے۔ میری لڑکھڑاندی جئی ٹور ہو گئی۔ تیرے غماں نے دماں نوں تنگ کیتا ۔ میری زندگی نازک ڈور ہو گئی ۔ ہن توں چاہے نقاب اٹھا کے اآ۔ تیرے ساجد دی نظر کمزور ہو گئی۔
مسٹر نعیم جناب اے اوہ تہاڈے والی نظر دی کمزوری نہئیں۔تینوں لگی ہندی تے اسیں پچھدے کہ ایہ کیڑی نظر دی کمزوری اے۔ تینوں لگے تے لگی دا لگے پتہ۔ ساڈی لگی نوں توں کی جانیں۔ ہندا عاشق تے کردا قدر ساڈی۔ توں معشوق ایں تیری بلا جانے۔
رانا ساجد پہائی !! تسی تے ناراض ہو گئے۔ میں تے اک پہائی (بھرا) سمجھ کے ہمدردی نال مشورہ دتا سی۔ اگر تہانوں نئیں منظور تے کوئی گل نئیں لیکن ساڈے نال ناراض نئیںہونا جی ۔ اسی دوستی تے پیار دے بھُکے لوک ہاں۔ تے نالے تہاڈا دوجا قطعہ وی بہت اچھا اے۔ معشوقاں دا تے کم ہی نخرا ہندا اے۔ رانا صاحب ! تہاڈے دستخطاں وچ شعر بوہت پسند آیا۔ بوہت خوب۔
مسٹر نعیم اسیں تہاڈے نال غصے ہو کہ کی لینا ۔اسیں ٹھنڈے مزاج دے بندے آں۔ تسیں وی کوئی پنجابی قطعے دو چار کل دیو۔
اچھا ایہدا مطبل اے کہ تُسی ہی رانا ساجد وی ہو ؟؟ ماشاءاللہ۔۔۔ جے تُسی اینی محبت نال اصرار کیتا اے تے فی البدیہہ یعنی ہُنے لکھے کج شعر تہاڈی خدمت وچ پیش کرنا واں ۔۔۔ کی دساں گا میں دنیاں نوں کہ توں اک ہرجائی ایں توں ہی مری وجہء شہرت تے توں ہی رسوائی ایں تیری یاد من مندر وچ تینوں ویکھاں ہر اندر وچ توں ہی میری محفلاں دے وچ تے توں ہی تنہائی ایں جیون ساری تپسیا کرکے منزل تے میں آکے ڈُبّا جہیڑی میرے ہتھ نہ آئی اوہ توں اک کمائی ایں گلشن دے وچ چاروں پاسےوانگ صبا جو رہندی ایں توں کہ دل وچ رہندی وی تے ہتھ کدی نہ آئی ایں درد دا درماں تیریاں یاداں دارو سارے روگاں دا توں ای میرے دُکھڑے نالے توں ہی دل دی دہائی ایں صحراواں دا پیاسا راہی تھکیا ہارا اک مسافر سر تے میرے دُھپ وی تیری توں ہی پرچھائی ایں منیاں جگ تے سوہنی، سسی، لیلیٰ وی ہو گذری اے لکھاں سوہنیاں وچوں رضا دے دل وچ توں ہی سمائی ایں بقلم خود محمد نعیم رضا
جناب نعیم صاحب سب توں پہلی گل ایہہ وے کہ میں ہی ساجد آں تے ساجد ہی ندیم اے۔ میرا کہن دا مطلب اے کہ۔اسیں دوویں ایسے گوڑے یار آںبھئ سانوں دوہا ں نوں کوئی وکھ نہیں کہہ سکدا۔ دوسرا میری طرفوں تے میرے دوست ساجد دی طرفوں بہت ساری داد قبول فرفائو ۔کچھ ہور وی ارسال کرو
بہت بہت شکریہ کئ دھاگے کئ جادو ٹونے سجنا ہین کرائے پیراں تے فقیراں دے وی جا جا منتاں ترلے پائے رملی بھانڈی جو وی ملیا جا جا ہتھ وکھائے۔ کوئی زیارت ملیا نئں جیڑا وچھڑے یار ملائے۔
واہ جی واہ ۔ سدھا دل وچ اتر جانے والا قطعہ اے شام پئی گھر شام نہ آئے بِن شاموں شام نہ بھائے شام ویلے واجاں شام نوںماراںجند شام شام کُرلائے آجا شاماں !! ہُن پے گئیاں شاماں مُڑ پنچھی وی گھر آئے اوہو رات معراج دی جان میاں جس شام نوں شام گھر آئے
بہت خوب جناب نعیم صاحب خط جد لکھاں ڈھولن تائیں نین روون وچ غم دے ۔ میں وی روواں دل وی رووے۔ اتھرو وگن قلم دے۔ ڈھولن خط توں پہلاں آجا۔ نئ بھروسے دم دے۔ اکھیاں نمانیاں چپ نہ کردیاں۔ کئی واری پرچائیاں ۔ بدل وس کے تھم جاندا ۔ اتھرو مول نہ تھم دے۔ ڈھولن خط توں پہلا ں آجا۔ نئی بھروسے دم دے۔
ہار ہونواں تیہنڈے گل دا وے ساجن تیہنڈی نظروں دور نہ تِھیواں یار تیہنڈے پیراں دا تھیواں جُتی، نِت قدماں ہیٹھ مندھیواں عجز نیاز ہے مُنڈھی ساڈھی، تیہنڈی باندی یار سدِیواں آ کھ فرید مُکھ تیں دلبر دا ، نی میں ہر دم ویکھ کے جیواں
